Cajunpeper

De Fransen wisten wel raad mensen mensen die het in woord en daad niet eens waren met de regering. Wie kent niet het beruchte Duivelseiland (Île du Diable), een eilandje voor de kust van Frans Guyana dat vanaf 1852 tot 1938 dienst deed als strafkolonie voor allerlei politieke gevangenen. Het klimaat was tropisch en de omstandigheden waren bar en boos. Het eiland werd bekend door een tweetal gevangenen. De eerste was de ten onrechte voor spionage veroordeelde joodse kapitein Alfred Dreyfus (1859-1935), die er tussen 1895 en 1899 mocht proberen te overleven. De tweede was Henri Charrière (1906-1973), die zijn ontsnapping vanaf Duivelseiland beschreef in zijn boek 'Papillon'.

Maar ook de Britten hadden geen zin in gedoe van Franstalige bewoners in hun Canadese koloniën. Lastpakken werden gedeporteerd naar de Amerikaanse staat Louisiana. Daar konden ze geen kwaad omdat grote delen van die staat zompige moerassen waren. Die Fransen woonden in een regio van Louisiana die men Acadiana noemde, een woord dat later werd verbasterd tot 'Cajun'.

De verbannen Fransen namen uiteraard hun traditionele keuken mee. Die bestond uit een stoofpot van gesneden ui, wortel en bleekselderij. In hun nieuwe thuisland werd deze stoofpot aangepast aan het klimaat en de lokaal beschikbare ingrediënten: de wortel werd vervangen door de paprika.

De Cajuns hebben zich vermengd met voormalige Afrikaanse slaven, Engelse en Spaanse kolonisten. De keuken van de Cajuns is daardoor een heerlijke mix geworden van allerlei invloeden uit de hele wereld.

In Amerika wordt de paprika de bell pepper genoemd en in de nog steeds in Louisiana gesproken Franse taal de poivron. Wat wij hier in Nederland paprika noemen is in Amerika slechts een treurig poeder. Paprika is in de Verenigde Staten een zoetig smakend poeder dat slechts de rode tot oranjerode kleur van de paprika heeft overgenomen.