Turkse Koffie

Turkse Koffie ofwel kahve is een belangrijk onderdeel van de Turkse cultuur en het is een eeuwenoude gewoonte die de Turken na aan het hart ligt. Zo verbonden is koffie met de Turken dat het Turkse woord voor ontbijt, kahvalti, letterlijk 'vóór de koffie' betekent, terwijl de vertaling van hun woord voor bruin, kahverengi, 'koffiekleurig' is.

Voor de Turken is hun Turkse Koffie veel meer dan een drank om de dag mee te beginnen: Het is een ritueel dat boordevol tradities zit en die tradities zijn al eeuwenlang van generatie op generatie doorgegeven. Turkse koffie is zelfs zo uniek dat hij in 2013 werd opgenomen op de Unesco-lijst van immaterieel cultureel erfgoed, omdat de bereiding en presentatie uniek worden geacht.

De wortels van de Turkse Koffie kunnen we traceren tot het jaar 1555 nChr, toen koffie door Syrische handelaren naar Istanbul werd overgebracht. Halverwege de 17e eeuw werd het een essentieel onderdeel van de ceremonies aan het Ottomaanse hof en kreeg de Sultan zijn ceremoniële koffie geserveerd door zijn eigen persoonlijke koffiezetters annex voorproevers.

Bepaalde historische koffierituelen werden ook een onderdeel van het huwelijk, waarbij meisjes training kregen in het zetten van Turkse Koffie en potentiële huwelijkskandidaten haar konden beoordelen op basis van hoe goed ze de traditionele drank kon zetten. Het verhaal gaat, dat als ze het op de juiste manier brouwt, ze klaar is om te trouwen. Kom daar tegenwoordig nog maar eens mee aan: je wordt vierkant het huis uitgeschopt door je potentiële echtgenote. 'Zet je eigen koffie,' zal ze je achterna roepen.

Koffiehuizen ontstonden ongeveer vijf eeuwen geleden in Turkije, vermoedelijk in Tahtakale, een oude wijk van Istanbul. Deze plaatsen begonnen als sociale ontmoetingsplekken, uiteraard uitsluitend voor mannen. De dames moesten thuis – tussen het huishouden door - van hun koffie genieten. De koffiehuizen van Turkije waren ook een belangrijk onderdeel van het behoud van de geschiedenis van het land, aangezien ze tijdens het Ottomaanse Rijk plaatsen waren voor het vertellen van verhalen en folklore.

Alle Turkse Koffie wordt al eeuwenlang traditioneel klaargemaakt in een cavze. Turkse 'zandkoffie' is namelijk geen filterkoffie, maar het is een soort brouwmethode die meer op koken lijkt. Bij 'zandkoffie' wordt het kannetje niet op een fornuis gezet, maar in een met warm zand gevulde bak. In die zandbak wordt het kannetje geleidelijker en gelijkmatiger warm dan op een fornuis. De koffie smaakt er net even intenser door. Er wordt vaak gezegd dat de koffie door het gebruik van zand 'aardser' smaakt. Wat natuurlijk onzin is.

Turkse Koffie heeft een dikkere consistentie dan 'onze' koffie. Het is dikker en sterker dan met welke andere koffiezetmethode dan ook. De reden daarvoor is dat de fijngemalen koffiebonen niet worden weggefilterd. Als je Turkse koffie drinkt, drink je ook de koffieprut.

Turkse Koffie wordt altijd geserveerd in kleine kopjes, demitasse-kopjes genoemd, die lijken op espressokopjes. Demitasse is Frans voor 'halve kop'. Weet je dát ook weer.